تأثیر ده هفته ورزش هوازی بر عملکرد سیستولیک بطن چپ، سطح کاسپاز-۳ و اندازه ناحیه انفارکتوس موش های صحرایی با انفارکتوس قلبی

مقدمه: هدف این مطالعه، بررسی تأثیر ده هفته تمرین هوازی زیر بیشینه دویدن بر عملکرد سیستولیک بطن چپ، کاسپاز-3 و اندازه ناحیه انفارکتوس در موش های صحرایی با انفارکتوس قلبی می باشد. مواد و روش ها: 20 سر موش صحرایی نر ویستار چهار هفته بعد از انفارکتوس قلبی به دو گروه کنترل انفارکتوس شده ( sedmi ، 10 n= ) و گروه تمرینی انفارکتوس شده ( exmi ، 10 n= ) تقسیم بندی شدند. 10 سر موش صحرایی نر ویستار بدون انفارکتوس قلبی نیز به عنوان گروه کنترل سالم ( sham ، 10 n= ) در نظر گرفته شدند. گروه exmi به مدت 10 هفته تمرین ورزشی دویدن بر روی تردمیل (هر هفته 5 جلسه و هر جلسه 50 دقیقه با سرعت 17 متر بر دقیقه معادل 55 درصد ظرفیت هوازی) را انجام دادند. از تمامی موش ها قبل و بعد از مداخله ورزش، اکوکاردیوگرافی به عمل آمد. نتایج : تجزیه و تحلیل آماری داده ها نشان داد که میزان کسر تخلیه ( ef ) و کوتاه شدگی میوفیبریل های عضلانی ( fs ) در گروه های انفارکتوس شده ( ex mi ,sed mi ) نسبت به گروه شم ظرف 4 و 14 هفته بعد از انفارکتوس به طور معنی داری کاهش داشت (05/0 p< ). میزان ef و fs در پایان هفته چهاردهم در گروه exmi ، بیشتر از گروه sedmi بود. همچنین اندازه ناحیه انفارکتوس و نرخ مرگ و میر جوندگان در پاسخ به فعالیت ورزشی به طور معنی داری کاهش پیدا کرد (05/0 p< )، اما تغییر معنی داری در اندازه فعالیت کاسپاز-3 به دست نیامد (07/0 p= ). نتیجه گیری: به نظر می رسد که مداخله ده هفته ورزش هوازی متعاقب چهار هفته بعد از انفارکتوس قلبی موش ها، اختلالات عملکرد بطن چپ را کاهش می دهد و در نتیجه منجر به بهبود کارآیی سیستولیک بطن چپ، کاهش اندازه ناحیه انفارکتوس و نرخ مرگ و میر می شود.